با نام خدا که کار ها شروع میشه، چه تاثیری داره؟ آدم هایی که همیشه در حال ذکر خدا هستند و کار هاشونر و با نام خدا شروع می کنن و ادامه میدهند و تمام هم می کنند، چطور؟
با یکی از اونها هر دفعه که صحبت می کنم آثار عجیبی رو میبینم

1-      اثر روی تفکراتم

2-      اثر روی اعمالم

3-      اثر روی نوشته هام

4-      ...

سوال هایی از هم می پرسیم و جواب هایی به هم میدیم و از احوالات هم با خبر میشیم. اما این وسط حرف ها حرف های عادی نیستند. جایی که یاد و نام ائمه هست و ذکر حدیث اونها، چگونه است؟

پرسید؟ چرا امام حسین (ع) توی صحرای کربلا گریه نکرد؟

جواب دادم:

v      امام خمینی هر بار که می خواست تفسیر سوره حمد رو شروع کنه می فرمود:"شاید..." این تعبیری باشد در حدّ فهم ما. شاید اگر بخواهیم تفسیر کنیم اینگونه باشد. ما ادعای فهم قرآن را نداریم. اما با توجه به آیات دیگر( محکمات) و روایات ( متواتر) اینگونه بر می آید که ... برای همین با شاید حرف هام رو شروع می کنم.

v      یاد خاطرات اطرافیان امام در بهبوبه پیروزی انقلاب اسلامی افتادم. تمام اطرافیان امام از اینکه اون انسان در برابر اتفاقاتی مثل شهید شدن فرزندشون (حاج آقا مصطفی ها) و شهید شدن ثمرات عمر شون ( مطهری ها) و ترور کردن بازوهای منحصر بفردی مثل رجایی و بهشتی ها و ... محکم و بزرگوار و با دیدی به نقاط عطف تاریخ و نگرشی بر ماوراء ها و نگاه به افقی از درس هایی که از بزرگان قرآن فراگرفته بودند و همراهی نوری مثل کلام خدا و انبیاء و اولیاء و تمسک به اخلاقیات و توجه به توصیه ها و مطالب ریز اخلاقی و ... (نماز شب ها و زاری های نیمه شب) و سجده فقط در مقابل معبود واحد و احد عالم، دیگر در مقابل هیچ اتفاقی که از دید ما انسان های تا گردن در زیر گل فرو رفته، بزرگ و طاقت فرسات و انسان را به زانو در میآورد، به زانو در نمی آمد.

v      او که معصوم است و منشا همه این علوم و اخلاقیات و صاحب سرشت پاک و سلاله ای که با اعمال نیکو حافظ آن گنج های بهشتی بوده است که دیگر هیچ

v      و در آخر اینکه نمی دانم.

نمی دانیم هیچ کدام از ما و اینها تخیلات و تصورات سطحی ماست که تازه درک خود اینها هم از پس انسان های بیشماری خارج است.

همه انیها از اعمال و اثرات واضح همین نادانی ها و جهولات در جامعه می توان پی برد

گفت: گریه 12 گونه است؟؟؟

هیچ نفهمیدم

گفت کتاب فلان رو خواندی؟

هیچ نفهمیدم و در آخر گفت: زیارت عاشورا قسمتی که ... اسس اساس ظلم و الجور رو زیاد بخون

و من الله توفیق ‏جمعه‏، ‏2007‏/03‏/23‏ 03:04:18 ب.ظ  سید صابر طباطبائی یزدی و ف.ی.

وقتی صحبت از ایمان به غیب میشه و باهاشون حرف میزنی در جواب بهت میگن: چه کسی رفته اینهایی رو که میگی، دیده و اومده تعریف کرده؟
(سوره بقره آیات ابتدایی در مورد ایمان به غیب)با یه جمله اساس تمام ادیان الهی رو زیر سوال میبره. اما انقدر قوه عقلش و تحلیلش زمینی و مادی حساب می کنه که نمی تونه بفهمه داره این کار رو می کنه. او نا خود آگاه به طرف هیچ دینی نخواهد رفت. چرا؟ چون تا اونجایی که من می دونم توی تموم ادیان پیامبرانی که ما اولوالعزم می دانیم و می خونیمشون؛ همه مردم رو به بهشت و جهنم وعده دادند. آخه ای انسان تو چه کردی که اینگونه داری به طرف ژرف پستی سقوط می کنی. همیشه سوالم این بوده که اینطور رآدم ها چه کرده اند که حجت برشون تمام شده و هر روز بیشتر با شبهه های ساده دورتر می شوند. شبهه های ساده لوحانه ای که از بی مطالعه ای و یا مطالعه بدون جهت و خواندن کتاب هایی نظیر هری پاتر منجر شده.

اون وقت گذاشته، آدم فرهنگی خودش رو میدونه، ساعت عا توی نمایشگاه های کتاب پلاس بوده ولی تمام عمرش رو نگاه کنی به افکار پوسیده ی یک نویسنده نا منزه و بی تزکیه گذشته.
ادامه مطلب...

مامان میگه: هر خواننده و بازیگری با زیبایی و صدای خوبش یه طول عمری توی یاد مردم داره، مثلا 100 سال. اما کسایی هستند که در همین دنیا به ابدیت می پیوندند نمونه اش، همین علمای دین و کسایی که دین رو پیاده می کنند. واقعا کسانی که در اخلاقشون دین خدا رو میبینی، در کار هاشون و تاثیراتی که در زندگی مردم و جامعشون دارند، می تونی دست خدا رو ببینی و اونهان که به ابدیت می پیوندند.
قرآن میگه اون روز شما چیز هایی رو که فراموش کردید، هم به یادتون میاریم. و برای زندگی ابدیتون می تونین از اونها سود یا زیان ابدی ببرید و اگر برآیند همه اعمالمون مثبت باشه و یا در دنیا کاری کرده باشیم که باقیات الصالحات ما محسوب بشه، مثل تربیت فرزند خداشناس و خداپرست و یا ساختن مدرسه و مسجد، تا ابد خدا از ما راضیه و در رضوان خودش ما رو جا میده.
تو همین دنیا میبینم که افراد خداشناس انتهای گذشت در اخلاقشون وجود داره. جاشون رو هیچ وقت تنگ نمیبینن. و از همین جاست که میگن: "بهشت اینطور آدم ها در بهشت انقدر جا داره که می تونن همه بهشتیان و جهنمیان رو در بهشت خودشون جا بدهند". به اینطور آدم ها که نگاه می کنم، و واقعا دقت می کنم، تا بتونم نقش ضمیر مستتر رو کشف کنم، میبینم مثلا توی نماز های جمعه، همه به هم جا می دهند و اصلا فکر نمی کنن که جاشون تنگ میشه. اون هم توی دوره و زمونه ای که هیچ کی به هیچکی جا نمی ده!!! از همین جا بزرگی دل اون ها رو به منصه ظهور می ذاره، با اینکه خوبی ها پوشیده هستند و به این سادگی ها ظاهر نمیشن، اما خیلی دقت کنی میبینی که اونها اصلا هم نمی خواهند که جار بزنند و ظاهر کنن، اما ...
ادامه مطلب...

خدایا این شغل رو من انتخاب کردم؟ یا تو دادی؟ این رشته رو توی اون شرایط من انتخاب کردم که شغلم این بشه؟ یا تو دادی. شغلی که بتونم هر جا خواستم باشم و متصل به اینترنت و هزار تا چیز دیگه مثل همکار های خوب. حرف های خوب و صد البته همراه با آدم هایی که از بدیاشون باید درس گرفت و از ندونی هاشون باید خود را بیشتر از قبل تجهیز و عالم کرد و از تجربه هاشون از همه اونها و همه تجربه هاشون استفاده کرد و درس گرفت. واسه اسن دارم از اینجا به بعدش هم به تو توکل می کنم چون می دونم که حتی اگر سختی بدی یه فایده ای برام خواهد داشت. تا اینکه من خودم رو مثل ماتریالسم ها بدون تو ببینم و سختی پوچ بکشم. این یه تلنگر واسه اونهاست. نه واسه من. البته واسه منم از جنبه های دیگرش که مستتره هم هست.

خوب ها گمنام و بد ها زبانزد
نه
 اون کسی که چیزی رو تا میبینه و از نظر اون بد تلقی میشه و بد میگه (1) آدم خوبیه
و نه
 اون کسی که بی تفاوتیه (2)
بلکه
 ... اونی که ساکته و تو ازش چیزی به ظاهر نمی بینی ولی متفکره و نقشه ها داره(3)
اما
بعد از مقایسه ای که پیش خودت می کنی به این میرسی که:
در ظاهر اون آدم با تفاوته که ساکته و اون آدم بی تفاوته هم که اون هم باز ساکته، یکیشون بعد از مدتی معلوم میشه چند نفر رو به راه راست با سکوتش هدایت کرده و اعمالی که مستتر هستند و تفریبا چشم بینا می خواد واسه دیدنشون.