من یه داستان کوچولو تعریف می کنم:
یه روزی یه عالمی که فقیه هم بوده یه کتابی رو میبینه با نام: من لا یحضره الطبیب[1]
و به این فکر میافته که کتابی بنویسه با عنوان : من لا یحضره الفقیه[2]
حالا من به این فکر افتادم واسه آینده ها یه کتاب بنویسیم: من لا یعرفه الفقیه[3]
این داستان رو فهمیدم؟
حرف جدیدی روی معلومات قبلیم اضافه کرد؟
یا وقتی که فقط بتونم با چیز هایی که تا بحال داشتم اون مطلب رو بسط بدم.
یا فقط بشنوم و سر و کله ام رو تکون بدم به نشانه فهمیدن.
یا فقط بشنوم
یا بشنویم و اصلا حواسمون نباشه؟ که مخاطب داره چی میگه!!!
حالا یه سوال دارم؟
ما نسبتمون به قرآن کدوم این هاست؟ گوش میدیم یا میشنویم یا می فهمیم و درش تدبر می کنیم؟

شیطون همواره همراه انسانه. تویی که این نوشته رو می خونی و فکر می کنی که اینی که داره این نوشته رو می نویسه، یا یا داری گشو میدی و فکر می کنی که اونی که رفته بالا منبر، یه آدم خشک مذهبیه، شیطونه که در تو نفوذ کرده و هماره، دانسته یا ندانسته، اگر اون به تو بگه خودت رو تغییر بده، تو نخواهی پذیرفت.
چون تو اسیر خواسته هات[1] هستی. تو برای خودت بتی ساختی به بزرگی نفس و خواسته های نفس[2]ات. و اگر خبر دار بشی و به اون توجه کنی، بزرگ ترین بت رو شکستی و تو با ابراهیم یکی هستی. چون اون بت بزرگ که با چشم دیده می شد را شکست و تو بت درونت را که به آن تعلق داشتی و او در میان همه قوم خود که به آنها تعلق[3] داشت.
آیه بعدی قرآن می فرماید: به این دلدادگان بگو آیا می خواهید شما را به بهتر از اینجا خبر دهم؟ کسانی که از خدا پروا داشته باشند نزد پروردگارشان بهست هایی دارند که ... زندگی جاودانه دارند ... خدا از آنان خشنود است.
چیزی بالاتر از خشنودی معشوق؟

بشر رو اگه بهش خط بدیم، می تونه راه سعادت ابدیش رو روشن انتخاب کنه.
اما اگر همین انسان رو در خانوده 3000 سال پیش با امکانات امروز و تجملات امروزی ول کنیم، از کجا با وحی ارتباط بر قرار کنه و سعادت و شقاوت واقعی خودش رو حدس بزنه؟ درسته که ما انسان ها، فطرت داریم. اما از اون طرف فراموشی هم گریبانمون رو میگیره، شما وقتی می دونی که ان ناشئة اللیل هی اشد وطئا و اقوم قیلا[1] پنج سال اصلا نماز نخون، میافتی به نجاست خواری و کار های بیهوده و لهو ولعب، دنیا پرستی و این ها.
عمرا هم فکر نمی کنی که داری اشتباه می کنی. اتفاقا فکر می کنی دنیا واسه همین آفریده شده. آفریده شده؟!!! این حرفا کدومه اگه اون راه رو بری به جایی میرسی که می گی شانسکی، دری به تخته ای خورده بوجود اومده خود به خود، الانم در حال خود به خود به تکامل رسیدنه. انگار یه چیز محدود شروع کنه به عقل کامل تبدیل شدن. پس چرا زمان که باعث تکامل میشه، باعث مرگ هم میشه. آره اگر مرگی نبود شاید خدایی هم وجود نداشت. شاید. اما هیچکس حتی فرعون ها هم مرگ رو انکار نمی کردن، آخه جلوی چشماشون بوده! اما شاید نسل بعدی پوچسیم ها بگن نه مرگ برای اونها وجود نداره. انکاره دیگه. آسونه. خیلی راحت می تونی بگی نه نیست. اثباتش مشکله. خیلی راحت میشه راه تنبلی و بی تفاوتی رو پیش گرفت. راه سخت اینه که به چیزی معتقد باشی و خودت رو در حصار باید ها ونباید هایی قرار بدی که که می دونی و یقین داشته باشی با هر قدم پیش رفتن می تونی بفهمی داری جلو میری یا نه.
نه اینکه بعد از مرگ بفهمی.

یه بار از خودت بیا بیرون و خوب فکر کن. مثلا کسی که داره شراب می خوره که نمی فهمه که داره کار اشتباه میکنه و فقط وقتی که اثر بد و ناراحت کننده و بدبختی های اوئن رو دید به غلط کردن میافته و تا دفعه بعدی که نتونه جلوی خودش رو بگیره و دوباره ترغیب بشه و بشینه پای منقل و بافورش و بساطش. همه گناه ها همین طوره. همه شبیه به هم. همه اون چیزی نیست که تو ذهنت میسازی. همه اون چیزی که نیست که مردم اونقدر با آب و تاب تعریف میکنن و مکرر انجامش می دن و برای انجام دادنش سر و دست میشکنن و همه گناه ها بعد از اینکه انجامشون میدی و طعم شون رو میچشی می فهمی که عبادت خدا چقدر شیرین تر و دلچسب تره و هر بار بیشتر راغبی که برگردی به دورانی که همش به خدا فکر می کردی و دوستی خدا رو تجربه کردی. البته برای کسی که مزه و طعم خدا رو چشیده باشه. نه اینکه فکر کرده باشه که چشیده.

 به حقّ برایتان می گویم : حکیم از نادان عبرت می گیرد و نادان از هوای خود . ( عیسی علیه السلام )

نوشتت رو کامل خوندم   درد دل های قشنگیه.   انسان موجود بزرگیه.
خدا بزرگ آفریده  تمون    و سر راهمون مشکلات اگه نبود همه می شدیم فرشته
پس از این مصائب یقینا حضور      و       وجود خداست
بهشتی که توش نعمت و آسایش باشه هم هست
اما من جدیدا فهمیدم که اون رو نمی خوای
تو بهشتی رو می خوای که توش رضوان خداست
دو تا بهشت داریم: 1- بهشت منعم اولی 2- بهشت مقرب دومی
اونجا رضایت خداست؟   5  تا نوشته قبل تو یه وبلاگی نوشته بودی که ..,
ماها تو رو نشناختیم      آره
اصلا قرار بوده که ما توانایی درک تو رو نداشته باشیم
تا تو متوجه خدایی بشی که همه خوبی ها و بزرگواری های تو رو میشناسه و اجر مخصوص خودش رو بهت میده.
و این موهبت بزرگیه که تو درکش کردی
تو رو آفریدگارت باید درک کنه. که درکت می کنه
اجرت با خدا    با یاد و توکل به خدا برو به جلو
انس با کلام خدا انسان ها رو از شر وسوسه ها دور میکنه
با قرآن زمزمه کن: قل اعوذ برب الناس   ملک الناس
اله الناس    من شر الوسواس الخناس  الذی ...