مثل گندم تحویل دادن به سیلوهای یوسف مثل نیت اعمال ما و شرط ولایت پذیری ماست. کسی که ولایتعلی رو نداشته باشه هیچ عملی اش به آخرت منتقل نمیشه.

اگر ما بخواهیم گندم ها رو خودمون نگه داریم خیلی کار مشکلیه. اما اگر اعمالمون زیر نظر امامت و ولایت نباشه هم خیلی کار محالی روپیش رو داریم.

همین جمله رو یوسف هم در سریال میگه که مثل دنیاو آخرت مثل هفت سال نعمت و هفت سال خشکسالیه. هر کس در نیمه ی اول بکاره در آخرت دریافت می کنه. ولی هر کس که بکاره و تحویل سیلوهای یوسف بده. نه هر کس که بکاره و نیت اش غیر خدا باشه.

من وقتی خودم رو جای کمونیست ها میذارم و به زندگی نگاه می کنم از خودم می پرسم : دنیایی که حساب و کتابی و معادی نداشته باشه چطوریه؟ اندکی تامل کنید. وقتی انسان در برابر کاری که انجام میده و طرز فکرهاش، هیچ روزی رو به عنوان حساب و کتاب در نظر نداشته باشه و حتی اگر کار خوب رو صبح تا شب انجام بده برای خدایی نباشه که بزرگه و کریمه و عظیم و عاشق بنده هاشه و هیچ نیازی به ما نداره و فقط صلاح ما رو می خواد، چه حالی بهتون دست می ده؟

مادر و پدر هم صلاح شما رو می خوان؟ آیا لحظه ای، مهر و برکت اونها رو انکار می کنید و از اون ها چشم پوشی کنید؟ به اونها کافر میشید؟ همسرتون در شرایط مختلف به صلاح هر دوی شما فکر می کنه. حالا اگر یه خدای بزرگی باشه که هیچ نیازی به شما نداشته باشه، و صلاح شما رو هم بخواد شما نسبت به او بی توجه باشید، نتیجتا به صلاح نمی رسید. صلاح خدا مثل چتری بزرگ تر از همه ی صلاح هایی که ما فکر می کنیم هستش. و جون خود او بزرگه صلاح اون هم بزرگه و چون خود او قابل درک عمیق و اساسی نیست اما مراتبی از او رو به راحتی از صلاح های کوچک تر می شه فهمید و تجربه کرد . مثل همون مثال هایی که زدم.

البته در مراحل بعدی برخورد با یک کمونیسم میشه اون معارف رو مطرح کرد و مطمئنا کسی که بی خدایی رو تجربه کرده لذت های بسیار زیادی رو خواهد برد از طعم قربت الهی که شاید ما نتونیم چنین دلتا فازی (=صعودی) رو برای خودمون متصور بشیم زیرا دلمون رو به اون اندازه نمی شکونیم که همین الان فکر کنیم همه ی شناخت ما و همه ی داشته های ما با اون کمونسیم هیچ فرقی نداره غرور ما به ما چنین اجازه ای رو نمیده. با باور واقعی باور نداریم که شناخت ما از خدا همین الانش هم غلطه. همین الانم قبول نداریم که هر چه در صحیفه ی دلمون نوشتیم ما نوشتیم و باید همه چی رو پاک کنیم و لوح دل رو سفید به قلم قرآن و خدا بدیم تا او بنویسه. سبحان الله یعنی همین یعنی این دوخطی که نوشتم.

خصال-ترجمه جعفرى    ج167    2    نماز بر ده وجه است .....  ص : 167

نماز بر ده وجه است

39- زرارة بن اعین از امام باقر )ع( نقل مى‏کند که فرمود: خداوند نماز را واجب کرد و پیامبر نیز آن را بر ده وجه سنت نمود: نماز در وطن نماز در سفر نماز خوف که بر سه وجه است و نماز کسوف آفتاب و ماه و نماز عید فطر و قربان و نماز استسقاء )طلب باران( و نماز بر میت.

امام خمینی می فرمود مسجد ها را پر کنید زیرا به راز این سنت اسلام که نماز است پی برد که این فریضه همه بعدی است فرد می سازد خانواده میسازد جامعه می سازد سیاست می سازد نماز جمعه می سازد. مقدمات ظهور فراهم می کند.

توبه کنیم و هر روز بهتر از دیروز باشیم و کیفیت و کمیت توشه ی آخرتی خود را بهتر کنیم. که در هر مرحله که بهتر میشویم اعمال گذشته پوچ جلوه می کند.

فقط انجام یه سری کار های واجب و تمایل به مستحبات هم آخر راه نیست. اسلام برای این میانه ی راه نیامد (1)  اسلام آمد تا نور باشد و از همین دنیا انسان ها را بر حجاب هایشان مکشوف کند. همان طور که بسیاری می بینند (1)

امام خمینی می فرمود مسجد ها را پر کنید زیرا به راز این سنت اسلام و ائمه برای شناخت حق و باطل هم پی برده بود. ابزار ها برای فرقه ای کارا است که خدا در عوالم غیبی و قوانین مستور آنها را اینجنین قرار داده.

(1) : تفسیر سوره ابراهیم - استاد جوادی آملی - آیات ابتدایی 1-4

توی نماز جماعت ممکنه که ماها یه ذره بخاطر اینکه توی جمع هستیم، احساس کنیم که شاید تمرکزمون کمتره یا شاید جمعیتی هستند و حواس پرت میشه اما به نظرم کسی که انقدر با نماز حال و حضور داره نباید نماز جماعت رو از دست بده و اگر جالی براش موند بره و نافله رو اونجوری که دلخواهشه بخونه و به هیچ وچه جماعت رو از دست نده. ممکنه که انسان در معرض ریا باشه، اما اولا اینکه کار سخت تر رو از هر کسی امتحان نمیگرن و هر چه قدر که سخت تر، ارجح تر و نزد خدا پسندیده تر. دوما اینکه ریا حق الله و نباید دچار این تسویل از جانب شیطان بشیم که نماز فرادا رو بهتر از نماز جماعت با این توجیهات برامون آرایش کنه و زیبایی اینطور حرف ها بر ما مستولی بشه

به نظر من کسی که وضو می گیره و دائم یاد خداست باید هر روز فکر کنه روز آخر عمرشه و شهید بشه در راه کار و میهن و هدفش. اما متاسفانه نمی دونم چرا همه غافلیم و بعضی از فرایض هم واسه ما تبدیل به عادت و عرف میشه و مثل آداب و رسوم برخورد می کنیم.
درسته که دین در حد رعایت کردنش خیلی فوائد داره اما، اصل دین و معارف وقتی افاضه میشه که با معرفت و درک و عمل باشه و به مقام محسن برسیم که :

نیکو اندیشی + نیکو کاری

 نه

 (نیکو اندیشی محض بدون عمل)

از خودخواهی هایم به خدا پناه می برم.

شکر گزاری آئینی قدیمی در میان بسیاری از اقوام بوده و هست. بعد از اسلام بسیاری از جشن ها و پایکوبی ها به سنت دیگری که همان اطعام است تبدیل شد. تجربه ها و خاطره های ما فقط در غم ائمه سراغ دارد که چنین مراسمی را دیده باشد و کمتر در ذهن ما در تولد ها و جشن ها این اتفاق (اطعام به معنای واقعی به سمت نیازمند) می افتد. شاید دلیل آن این باشد که در اسلام دو نوع انفاق و اطعام داریم و در کل دو نوع کمک و یاری و مدد، خواه از هر نوعی که می خواهد باشد، باشد. مثلا آیه ی قرآن می خوانیم که: سرا و علانیه (سوره ابراهیم آیه 31) بگو به عبادت کنندگان (که همان عینیت شکرگزاران خدا هستند) همان کسانی که ایمان [1] آورده اند که نماز را به پا دارند و از روزیشان انفاق کنند مخفیانه و علنی قبل از آنکه روزی فرا رسد که در آن نه دوستی موثر است و نه خرید و فروش (تعویض کالا با پول و ثروت).
بعضی از همین معاندین و مخالفان اسلام همان ها که صدر و ساقه ی اسلام را تکفیر می کنند (و یا می گویند حداقل این اسلامی که جمهوری اسلامی به ایشان نشان داده است،) از نژاد و قوم خویش هر چی می خواهد باشد ... ایرانی و ترک و لر و کرد اگر قرار باشد امام زمان ظهور کنند و ایشان بخواهند بهانه های واهی بگیرند غربی بگوید من قبلا در خوشی بودم !!! بگوید: ... ادامه مطلب...

خدایا اگر در نمازم با جوارح ام فعلی انجام می دهم، به حول و قوه ی توست. اگر نماز میخوانم. اگر موفق به خضوع و خضوعی هر چند اندک و قلیل و کوتاه می شوم، همه به حول توست و عنایات توست. اگر نیتم برای قربة الی (تو) الله است از توست اگر هدایتی است از توست و به قول شیخ الاستاد علامه آیت االله جوادی آملی اگر بین این نماز و نماز قبلی ام بنده ی صالح ات بودم از حول وقوه و برکتی است که تو دادی و اگر از این نماز تا نماز بعدی هم عنایتی به من کردی از دریای رحمت توست.

پس از تو می خواهم آنچه می دانم و نمی دانم و تو بهتر می دانی و گفتم و نگفتم و موجبات رضایت تو و خشنودی تو را فراهم میکند به من در وقتی که صلاح دیدی فیض دهی و توفیقش را عنایت کنی.