رابطه ما با همسرمون چطوریه؟

خواسته های او از ما چیه؟ و خواسته های ما از او چیه؟ میگن الگوی ما برای خانواده حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س) هستش. یعنی چی؟ یعنی اگر اون دو بزرگوار تصمیم گرفتن که تو خونه کار ها رو واگذار بکنند به بانو و بیرون خونه به مرد، ما هم داریم همین کار می کنیم. اولا نظر شخصی من اینه که خوبی هر جایی که هست باید ورش داری بیاری و به همسرت تقدیم کنی. اما انتظار هم نداشته باشی که اون هم توقع های تو رو به اندازه تو برآورده کنه. چرا؟ چون توقع خارج از توان هر کس، باعث میشه که انسان به حالت هایی رجعت کنه که شیطون بیشتر می تونه به خانواده صدمه بزنه. صدمه پذبر تر میشیم. خب. چرا؟ چرا عاقل کند کاری که (پشت بندش) باز آرد پشیمانی؟
ادامه مطلب...

چطور یه مرد تنها وقتی مجرده نسبت به وقتی که زن میگیره ازش بیشتر و خیلی بیشتر توقع داریم. ماها که ینده خدا هستیم، ماها که قرار بوده خلیفة الله بشیم روی زمین ازمون توقعی ندارن؟ آخه خوردن و خوابیدن و پوشیدن و شیک بودن و این ها که ظاهره. خلیفة الله اگه قرار بود خوشگل و شیک پوش و مختلط و همش تو مهمونی و پارتی باشه که ... این همه تو قرآن انسان رو به برپاداشتن نماز و اینها سفارش نمی کرد. می گفت برین حال کنین و من آفریدمتون واسه پارتی. یه همه زبونی هم این حرف رو میزد. اصلا زدن نداشت ماها که می دونستیم. J

این چه انسانیه که قلبش هم ظرفیت داره واسه شیطان هم واسه خدا. خدایی که هیچ جا نمی گنجه. چرا تو دل مومن می گنجه؟ مومن کیه؟ عمل می کنه؟ به چی؟ به نماز و روزه؟ و نگاه و حرف هایی که میزنه؟ متقیه؟ متقی یعنی چه کسی؟

امشب فقط همین رو بگم که یه هفته زیر کلاس های سی.سی. ان.ای زاییدم و کار هم محسوب میشه و درس هم باید عصریش تا شب بخونم و ... و مباحثه و خونه داری و شهر غریب و شام و ناهار و ظرف شستن و رسیدن به کار های دیگه مثل لباس شستن و دوش گرفتن و تر و تمیز کردن و  این ها و خیلی های دیگه بماند. ولی راستش خیلی زیر فشار حال میده. آدم احساس میکنه که داره یه کاری انجام میده و وقتش خوب و بهینه داره صرف کار های حداقل خوب میشه.

بابا این بشر پول یه یس.پی.یو 70 میلیون تومنی میده این همه فکر می کنه که چطور ازش بهینه کار بکشه که واسش بصرفه که این همه خرج کرده ازش کار بکشه. اما این عمر که خدا هر میلینیوم ثانیش مسلیار تزار هزار میلیارد تومن بهشتی و آخرتی که تبدیلش کنی به دلار میشه مثل  رطوبت بال مگس به اقیانوس ... اونطور

این رو دیشب نوشتم. و تا 12 ساعت نشده خدا برام راه حل فرستاد. آیا امام زمان برای همه ما نمی خواد. اون ذات خدا وند برای همه ما از مهر و محبت اش دریغ کرده؟ نه همیشه توجهات خدا و امام مزان برای همه ماست.

یک نامه خواهم نوشت به معلم عزیزم آقای بروجردی، سعید:
سلام
یادش بخیر دورانی که تو در نماز جماعت، امام جماعت مان بودی.تو ای معلم، از جان خود سوزاندی و همانند شمعی به روح ما روشنایی بخشیدی. تو بودی که من را با کلام معصومین آشنا نمودی. تو بودی که مرا به درس، به ورزش، تشویق می کردی. از شما ها بود که من، من شدم. هر متعلمی چون یک انسان است، نقص هم دارد. اما من در کنار همچون، شماهایی، صابر طباطبائی شدم. با همه کاستی هایم، از خودم راضی ام. اما نه در پیشگاه خدا. چون در برابر او یک سرپیچی بسان کفران همه نعمت های اوست. حساب من و او جداست پس بگذریم !!!
دورانی که تو برایم پدری کردی، دورانی که هم معلم بودی و هم معلم تربیتی و هم معلم هنر و هم معلم خط و هم معلم دین و هم الگو. در کنار مدیر و ناظم و سیاست و روزنامه ها و در مدرسه علامه طباطبائی. آقای فتحی و آقای موسوی و آقایان دیگر. یادش بخیر که هیچ وقت روز های اول، از خاطر هیچ مردی که خاطره دارد، نمی رود و تو هم این را همیشه می گفتی و خود همین هم از خاطر من نمی رود. بار ها خواستم تا بیایم و دست بوسیت کنم، اما تقدیر نشد، من تنبلی نکردم. هر دوستی را که دیدم از من به تو نزدیک تر مانده خبر کردم، تا به دیدارت بیایم. اما نشد.
با خود می گویم شاید قرار است، زمانی ثمره زحمات خود را ببینی که میوه ای داده باشد. با خود می گویم تو نیز مانند مادر دوست داری که آخر و عاقبت یکی از بچه هایی که معلمشان بوده ای را، در اوج قله انسانیت ببینی. من به عنوان شاگردت، تمام هم و غمم همین است.تمام هم و غم شاگردانی چون من، که از نعم بی همانند
از صابر طباطبایی یزدی به سعید بروجردی.
دوم بهمن یکهزار و سیصد و هشتاد و پنج