شیطون همواره همراه انسانه. تویی که این نوشته رو می خونی و فکر می کنی که اینی که داره این نوشته رو می نویسه، یا یا داری گشو میدی و فکر می کنی که اونی که رفته بالا منبر، یه آدم خشک مذهبیه، شیطونه که در تو نفوذ کرده و هماره، دانسته یا ندانسته، اگر اون به تو بگه خودت رو تغییر بده، تو نخواهی پذیرفت.
چون تو اسیر خواسته هات[1] هستی. تو برای خودت بتی ساختی به بزرگی نفس و خواسته های نفس[2]ات. و اگر خبر دار بشی و به اون توجه کنی، بزرگ ترین بت رو شکستی و تو با ابراهیم یکی هستی. چون اون بت بزرگ که با چشم دیده می شد را شکست و تو بت درونت را که به آن تعلق داشتی و او در میان همه قوم خود که به آنها تعلق[3] داشت.
آیه بعدی قرآن می فرماید: به این دلدادگان بگو آیا می خواهید شما را به بهتر از اینجا خبر دهم؟ کسانی که از خدا پروا داشته باشند نزد پروردگارشان بهست هایی دارند که ... زندگی جاودانه دارند ... خدا از آنان خشنود است.
چیزی بالاتر از خشنودی معشوق؟

بشر رو اگه بهش خط بدیم، می تونه راه سعادت ابدیش رو روشن انتخاب کنه.
اما اگر همین انسان رو در خانوده 3000 سال پیش با امکانات امروز و تجملات امروزی ول کنیم، از کجا با وحی ارتباط بر قرار کنه و سعادت و شقاوت واقعی خودش رو حدس بزنه؟ درسته که ما انسان ها، فطرت داریم. اما از اون طرف فراموشی هم گریبانمون رو میگیره، شما وقتی می دونی که ان ناشئة اللیل هی اشد وطئا و اقوم قیلا[1] پنج سال اصلا نماز نخون، میافتی به نجاست خواری و کار های بیهوده و لهو ولعب، دنیا پرستی و این ها.
عمرا هم فکر نمی کنی که داری اشتباه می کنی. اتفاقا فکر می کنی دنیا واسه همین آفریده شده. آفریده شده؟!!! این حرفا کدومه اگه اون راه رو بری به جایی میرسی که می گی شانسکی، دری به تخته ای خورده بوجود اومده خود به خود، الانم در حال خود به خود به تکامل رسیدنه. انگار یه چیز محدود شروع کنه به عقل کامل تبدیل شدن. پس چرا زمان که باعث تکامل میشه، باعث مرگ هم میشه. آره اگر مرگی نبود شاید خدایی هم وجود نداشت. شاید. اما هیچکس حتی فرعون ها هم مرگ رو انکار نمی کردن، آخه جلوی چشماشون بوده! اما شاید نسل بعدی پوچسیم ها بگن نه مرگ برای اونها وجود نداره. انکاره دیگه. آسونه. خیلی راحت می تونی بگی نه نیست. اثباتش مشکله. خیلی راحت میشه راه تنبلی و بی تفاوتی رو پیش گرفت. راه سخت اینه که به چیزی معتقد باشی و خودت رو در حصار باید ها ونباید هایی قرار بدی که که می دونی و یقین داشته باشی با هر قدم پیش رفتن می تونی بفهمی داری جلو میری یا نه.
نه اینکه بعد از مرگ بفهمی.

ادامه مطلب...

خدا فقط قدرت و توانایی هر کدوم از ما رو می دونه. به همون اندازه ای که فقط اون می دونه به هر کدوممون قدرت و موقعیت انجام گناه، رو میده و توانایی های ما رو که ادعای ساختن خودمون و تربیت نفسمون رو کردیم میسنجه، تا در قیامت یقینا هیچ جای شک و تردیدی نسبت به جامعیت امتحانامون برای ما پیش نیاد. به همون اندازه هم شاید اون انسان در شرایط برابر از لحاظ ظاهر گناه، برای خدا متفاوت باشه. البته که باز هم هیچ چیز از دید ما بنده ها معلوم نیست و ما نمی تونیم قضاوت بکنیم و یا اینطوری برای خودمون توجیه بتراشیم. این رو فقط برای این گفتم که ما هیچ وقت حق نداریم قضاوت کنیم و انسان ها رو با هم مقایسه کنیم.
ادامه مطلب...