از خودخواهی هایم به خدا پناه می برم.

شکر گزاری آئینی قدیمی در میان بسیاری از اقوام بوده و هست. بعد از اسلام بسیاری از جشن ها و پایکوبی ها به سنت دیگری که همان اطعام است تبدیل شد. تجربه ها و خاطره های ما فقط در غم ائمه سراغ دارد که چنین مراسمی را دیده باشد و کمتر در ذهن ما در تولد ها و جشن ها این اتفاق (اطعام به معنای واقعی به سمت نیازمند) می افتد. شاید دلیل آن این باشد که در اسلام دو نوع انفاق و اطعام داریم و در کل دو نوع کمک و یاری و مدد، خواه از هر نوعی که می خواهد باشد، باشد. مثلا آیه ی قرآن می خوانیم که: سرا و علانیه (سوره ابراهیم آیه 31) بگو به عبادت کنندگان (که همان عینیت شکرگزاران خدا هستند) همان کسانی که ایمان [1] آورده اند که نماز را به پا دارند و از روزیشان انفاق کنند مخفیانه و علنی قبل از آنکه روزی فرا رسد که در آن نه دوستی موثر است و نه خرید و فروش (تعویض کالا با پول و ثروت).
بعضی از همین معاندین و مخالفان اسلام همان ها که صدر و ساقه ی اسلام را تکفیر می کنند (و یا می گویند حداقل این اسلامی که جمهوری اسلامی به ایشان نشان داده است،) از نژاد و قوم خویش هر چی می خواهد باشد ... ایرانی و ترک و لر و کرد اگر قرار باشد امام زمان ظهور کنند و ایشان بخواهند بهانه های واهی بگیرند غربی بگوید من قبلا در خوشی بودم !!! بگوید:  قبلا پارتی داشتیم و خوش بودیم و حیف و میل می کردیم و شاید بودیم در قبال اینکه عده ای دیگر در دنیا گرسنه هستند و صهیونیست غاصب کشتی کشتی آذوقه ها را در دریا میریزد که از نیاز نیازمندان استفاده کند تا ثروتمندان را ثروتمند تر و فقرا را فقیر تر کند؟ آیا شما تهرانی که این ها را از زبان شما شنیده ام حاضرید که فقیر باشد و شما به عیش و نوش بپردازید و خانه و مسکن داشته باشید و بقیه گور باباشون، مشکل خودشونه، بدوند و تلاش کنند، مگر ما تلاش نکردیم.
خداوند است که می فرماید من روزی دهنده ی شمایم و دنیا چند روزی ظرف آزمایش شماست، بکوشید تا بیش از پیش برای خود پس انداز کنید. این دنیا قلک شماست. در آن قلک سکه و پول و دینار برای عبور به آخرت جایی ندارد، در این قلک باید تقوا [2] باشد و تقوا دقیقا معلوم شده است.

[1] ایمان به 7 چیز: 1-خدا 2-پیامبر 3-قرآن 4-فرشتگان 5-روح 6-برزخ 7-قیامت و آخرت (بهشت و جهنم)

[2] تقوا 2 نوع: خودداری و اجتناب از آنچه خدا نمی پسندد و انجام عمل نیکو