اینک نگاه فلاسفه ی اسلامی را در مورد این مکتب بررسی می کنیم و نظر آنها را هم مطالعه ایی اجمالی خواهیم داشت:

 از نگاه محمدتقی مصباح یزدی در کتاب آشنایی با فلسفه ص 50

یک مکتب تجربی افراطی به نام پوزیتویسم (اثباتی، تحصّلی، تحقّقی) که اساس آن را اکتفاء به داده های بی واسطه ی حواس، تشکیل می داد و از یک نظر، نقطه ی مقابل ایده آلیسم به شمار می رفت. کنت حتی مفاهیم انتزاعی علوم را که از مشاهده ی مستقیم به دست نمی آید متافیزیکی و غیر علمی می شمرد و کار به حایی رسید که اصولا قضایای متافیزیکی، الفاظی پوچ و بی معنی به حساب آمد.

آگوست کنت برای فکر بشر سه مرحله قائل شد:

• نخست : مرحله ی الهی و دینی که حوادث را به علل ماورائی نسبت می دهد.
• دوم: مرحله ی فلسفی: که علت حوادث را در جوهر نامرئی و طبیعت اشیاء می جوید.
• سوم: مرحله ی علمی که بجای حستجو از چرایی پدیده ها، به چگونگی پیدایش و روابط آنها با یکدیگر می پردازد و این همان مرحله اثباتی و تحققی است.

شگفت آور است که وی سرانجام به ضرورت دین برای بشر، اعتراف کرد ولی معبود آنرا انسانیت قرار داد و خودش عهده دار رسالت این آیین شد و مراسمی برای پرستش فردی و گروهی تعیین کرد.

آیین انسان پرستی که نمونه کامل اومانیسم است در فرانسه و انگلستان و سوئد و آمریکای شمالی و جنوبی، پیروانی پیدا کرد که رسما به آن گرویدند و معابدی برای پرستش انسان بنا نهادند ولی تاثیرات غیر مستقیمی در دیگران به جا گذاشت که در اینجا مجال ذکر آنها نیست.