این بار نیز خلاصه ای از تفسیر سوره ی بقره که توسط آیة الله جوادی آملی ایراد شده است می پردازم.

نماز برای فرد مسلمان فریضه ای است واجب که بعد از مراحل ایمان که در مقاله ی قبلی خلاصه ای از آن ارائه شد، خواندیم که انسان جستجوگر همواره سوال هایی دارد که باید به آنها جواب دهد و فطرت خود را بشناسد و در این مسیر که به نظر من همان سیر و سلوک است در مسیر تکامل، گام بر می دارد تا آنجا که ایمان خود را از روی آیه ی 285 بقره کامل می کند و بعد از آن یاد می گیرد که نماز بخواند و از کلام ائمه معصومین و یا از رساله با فرائض خود آشنا می شود و می فهمد که باید خدا را اینگونه عبادت کند و بعد از آشنایی با چگونگی ادای فرائض با آداب واجب و مستحب آن که حدود 4000 مورد است آشنا می شود و رفته رفته اسرار نماز را یا در میابد و یا کسی سر راه او قرار می گیرد و او را از اسرار نماز آگاه می کند و در این طریق مسیر را سالک می پیماید.

نمازی که از ما خواسته اند بخوانیم نشانه هایی دارد . نماز باید طوری خوانده شود که هم خود ایستاده باشد و هم توانایی ایستادگی بخشیدن به دیگران را داشته باشد و اولین نشانه ی این نماز آن است که برای خود کسی که نماز را می خواند ، دو نشانه ی دوری از گناه و ترغیب به انجام واجبات -همگی- را برای نمازگزار فراهم می کند یا خیر. تا آنجا میرسد که در صحرای کربلا نمازی می خوانند که ...

نمازی که از آن تعبیر به ستون دین شده چنین نمازی است که بعد از یاد گرفتن و صحیح خواندن و رعایت آداب و پی به اسرار بردن رفته رفته و تدریجی در نمازگزار واقعی ایجاد می شود.