بعضی ها بهت می گن می دونیم. اما عمل نمی کنن. بهش میگی بی تکلف باش. میگه می دونم اما خودش رو انقدر تو زحمت و حول و لا می اندازه که هم اعصاب خودش رو خورد می کنه () و هم اعصاب اطرافیانش رو متشنج می کنه.

می دونم گفتن هاش. تو رو یاد آدم هایی می اندازه که هر چی بیشتر می دونن واسه اطرافیانشون زجر آور تر می شن. بعضی ها برعکس، همه چیزی هم می دونن و مطمئنن، اما تابع اند و رام. چرا؟

تزکیه. این همون مفهومیه که خیلی ها از آدم تا خاتم و بعد از اون ازش حرف زدند. اما اونی که راه رو رفته رو رسیده رو شما کی می دونی؟ همه چی به جواب این سوال بستگی داره. انسان ها بجز اینکه می تونن مقتدا و الگوهایی مثل ائمه ی اطهار علیه السلام داشته باشند و در کنار اونها یه همدوره و هم عصر هم خیلی می تونه راه گشا باشه. ببینید اگر قبول کنیم که مکتب زنده است باید بتونیم مصداقی از اون مکتب رو ببینیم یا راجع بهش بخونیم یا ازش بشنویم. ارتباط ما با امام زمانمون از لحاظ شنیداری گفتار با ایشون قطعه. اما به یقین میگم که ارتباط معنوی ایشون با شما همیشه هست و این مائیم که از ایشون قافلیم نه اون از ما.

به اینجا رسیدیم که شما کسی رو این راه رو رفته باشید کی می دونید؟ من به شخصه آثار امام خمینی از دستخط گرفته تا چاپ شده و از قول و خاطرات گرفته چه فیلم و تصویری و صوتی و چه نوشته، روم بسیار زیاد تاثیر میذاره. به قول آیت الله جوادی آملی اثر موعظه گر دو مرحله است یکی در بیان از مرحله ی ایجاد صوت و رسیدن به گوش مخاطب و دومی نوشته ها از مرحله ی جوهر سیاه بروی کاغذ تا چشم مخاطب. اما از اونجا به بعد از چشم تا قلب و یا از گوش تا قلب اون کسی که بیشتر عمل کرده، می تونه بیشتر برای خودش باقیات صالحات بجا بذاره.