ما دلسوزانه هر چه می دانیم به هم گوشزد کنیم و چه اشکالی دارد که خودمان را دریغ نکنیم و خودمان را از رازی که شاید در لحظه ای از دوستی به ما برسد و ناجی ما بشود محروم نکنیم.
البته انسان ها در بسیاری از لحظات، بخاطر خیلی از مسائل اجازه نمی دهند که کسی از آنها انتقاد کند. اما وقتی شرح حال بزرگان را می خوانی میبینی ناشناس پای صحبت چوپان که نشست، توانست زمینه ی فراهم شدن درجه ای از معارف الهی را برای خود فراهم کند.
ما داریم خودمان را از چه چیز محدود می کنیم؟ همکار من شاید حرفی بزند که من از آن نتیجه بگیرم که جهاد کنم و بشکنم این طلسم تنبلی در مبارزه با تن پروری ام را.
خیلی مواقع من شمردم و دیدم نباید سیاست به خرج داد و کلاس بی خودی گذاشت. آخر وقت ما برای وعظ شنیدن انقدر زیاد نیست که بتوانیم خودمان را محدود به موقعیتی بکنیم که احادیث را برای خودمان یادآوری کنیم شاید کسی با گوشزد کردنش ما را یاد پندی از پیامبر انداخت و توانستیم فقط توفیق کار کردن برای از بین بردن یک رذیله اخلاقی رو پیدا کنیم و حتی اگر نتوانیم
اما بستن راه های ورودی نجات کار بسیار دیوانه واری است مخصوصا در این عمر اندک