یا دائم اللطف   یا دائم الخیر   یا دائم الفضل   یا دائم الاحسان   یا دائم النور  
امروز داشتم فکر می کردم آدمی که خیلی چیز ها رو در نظر نمی گیره و نمی تونه در اون موارد حق رو از باطل تشخیص بده، خب چرا باید ماها ازش توقع داشته باشیم که رفتار و مخصوصا قضاوت درستی ازش ببینیم؟
انسانی که در بین ارکان زندگی شخصی اش، از قبیل دنیایی و آخرتی، می تونه خواسته هایی داشته باشه، و این خواسته هاس که اون رو بالا میبره و بهش ارزش میده. مثلا یکی با اینکه نمی تونه، اما می دونه کاری که داره انجام میده گناهه و آفریننده اش ازش راضی نیست و هم پشیمون میشه و هم توبه می کنه و هم وقتی به خودش میاد در تلاش برای جبران اون گناه بر میاد و فرضا دو بار دیکه هم که ازش سر زد و سختی و مشقت جبران رو به دوش کشید میفهمه که باید چنان اراده ای در برابر هواهای نفس از خودش نشون بده که هم پیش اراده ی خودش هم پیش مسلمونی و اعتقادات خودش شرمنده نشه و در نهایت به قول قرآن مجید: در آیة الکرسی: کسی که به طاغوت(از هر نوع و در هر سطحی اش) انزحار از خودش نشون بده و بیزار بشه، و ایمان به خدا بیاره، به ریسمانی چنگ زده که عروة الوسقی است. و منظور قرآن همون چیزیه که اگه به دید انصاف بنگریم هم در خودمون و هم در تمام آدم هایی که میبینی در راه حق به نخوی مانده اند و هر روز بیشتر از دیروز مانگار و مصمم تر می شوند و هر روز از حرف های بی ربط بیشتر دوری می کنند و بر نمازشان و بر اوفاتش با دقت می شوند و هر روز فوه فضاوتشان که به نظرم ریشه ی همه پیشرفت های اخروی است سالم تر میشود. و در یک کلام قرآنی تر میشود و نهایتا خدایی تر میشود.
چنین انسانی درباره ی خودش و اعمالش نیز منصف تر می شود و به کمک خدا که همه ی این اوصاف را که نداشت صاحب میشود راه رو به رشد و مثبت را پیش میگیرد.
و لا حول و لا فوة الا بالله العلی العظیم
و لم یتخذ له صاحبة و لا ولدا و لم یکن له شریک فی الملک و کبره تکبیرا
الله اکبر
بعد از اینکه حمد رو در حالت سجده خوندی