بسم الله الرحمن الرحیم

نصف دین را کامل می کند. (ازدواج) کدام ازدواج؟

کسی با معرفت زیارتش کند به بهشت می رود. (حضرت معصومه (س)) کدام معرفت و کدام زیارت؟

یک ساعتش به هفتاد سال عبادت بدون معرفت می ارزد (تفکر) کدام تفکر؟ بجای کدام عبادت؟

روزه ی در آن روز به اندازه ی هزار سال روزه و شب زنده داری است (...)

و اینگونه روایات ...

در مرحله ی اول: در محاسبه ی اعمالمون اینکه این کار رو نفس من انجام دادم در قضاوت اینکه نحوه ی اون چگونه بوده؟ و از لحاظ معیار های ارزشی چگونه آن را ارزش گذاری می کنی؟ تاثیر نذاره، که تو انجامش دادی یا دیگری و تو مشاهده کننده بودی. یعنی قصور کارمون رو و اینکه داریم توجیه می کنیم و یا اینکه بواسطه اینکه کار ازطرف من بروز پیدا کرده و ... (امام خمینی یه سخنرانی دارند که دیروز از رادیو معارف پخش شد که خیلی کامل تر این مساله رو گوشزد کردند و تذکر دادند و راه حلش رو هم بیان فرمودند)

در مرحله ی دوم: همیشه دنبال پیدا کردن اشکال هاش باشه و حتی چیز هایی که از سر نادانی انجام میداده، و شاید عادت هم کرده برطرف کنه. از بروز انجام گناهانش روز به روز کم کنه، اما در هر حال بیان نکنه که ورع داره و یا احسان کرده. (که خیلی کار سختیه که تو راز دار خودت باشی که حتما خداوند ستار العیوب اند اگه خدت خودت رو لو ندی و بی آبرو نکنی) و برای انجام این کار همیشه یه یه جدول مثل جدول ضرب توی سرش باشه، که بجای اعدادی که در ستون اول و سطر اول نوشته میشه، تمام توصیه های ائمه رو بنویسه و در تعامل اون تذکرات با هم در پر کردن و نوشتن جواب های اون جدول ضرب در حال محاسبه باشه و تقابل هر کدوم رو در دیگری بسنجد.

دستورات قرآن نیز همه یادآوری فطرتی است که به قول آیت الله دستغیب با هر روز زندگی چون دور می شود، نیاز به اتصال به عالمی که آمده و می خواهد به آن رجوع کند، دارد. تذکر آنچه در فطرتمان در حال خاک خوردن است و با این کار غبار روبی می کنیم.