ما به تو شرح صدر عطا نکردیم؟ پیامبر با ایمانی که در دل داشته اند و یقینی که صاحب بودند، به مباحثه ی با کافران و به نبرد با شبهه ها و توطئه های آنان میرفتند. ایشان چقدر تحمل کردند و چقدر صبور بودند تا اسلام به آنجا رسید. شکیبایی ایشان، صبر و تحمل مصائب و پشتکار و یقین به راه و هدف بوده اند. و امروزه به خود که می نگرم، با اندک ایمانمان و بحث های خیلی سبک تر،(نسبت به بزرگان) تازه ایمانمان تحت تاثیر آثاری از بی ایمانی نیز قرار میگیرد و شاید در بحث با مشرکین کنونی بدحال و مریض احوالی نصیبمان شود. نمی خوام خودم رو با معصوم مقایسه کنم چون غیر قابل مقایسه هستند، اما از خدای بزرگ که می توانم بخواهم آن را.

حکمت 25: نهج البلاغه

ای فرزند آدم! زمانی که خدا (سبحانه تعالی) را میبینی که انواع نعمت ها را به تو میرساند و تو در حالی هستی که معصیت کاری، بترس.

حکمت 30: نهج البلاغه

هشدار! هشدار! به خدا سوگند، چنان پرده پوشی کرده (ستار العیوب) که می پنداری تو را بخشیده است!

حکمت 31 رو هم خدتون بخونید که همه چیز دز این حکمت هست.