خدایا! در محضر تو دست به گناه زدم. یعنی تو را و حضورت را نادیده گرفتم. یعنی هواهای نفسم را از تو بزرگ تر و حاضر تر دیدم و برای همین فقط خودم را دیدم و خواته هاس نفسم را؟ از مال دنیا و پول و آسایش و مقام و شیک بودن و خارج و دیدن غرب و اینها من را گمراه کرد. جاهل بودم و نادان. چون جاهل ترین و نادان ترین مردم کسی است که یزرگی تو را نبیند. بار ها و بار ها با توبه های پی تر پی در لحظاتی که تو را حس می کردم، من را پذیرفتی و من بر جسارت خود افزودم تا به من فهماندی که این فقط تو هستی که میشه در درگاهت بار ها برگشت. بقیه یه بار دو بار!!! تو تا عمر داریم اگرم گناه کنیم و توبه کنیم و به گناه و بزرگی گناهمون در برابر حضور تو پی ببریم. باز هم ما رو می پذیری. جلوی چشم ما مادری هم قرار داری که خیلی شبیه به توئه و نه برای مادیات کار می کن و نه برای چیز دیگه. فقط واسش صلاح بچه اش مهمه. پس تو هم فقط برات صلاح ما مهم بوده و نیاز به هیچ کدوم از چیز هایی که به ما گفتی نداشتی.