امشب فقط همین رو بگم که یه هفته زیر کلاس های سی.سی. ان.ای زاییدم و کار هم محسوب میشه و درس هم باید عصریش تا شب بخونم و ... و مباحثه و خونه داری و شهر غریب و شام و ناهار و ظرف شستن و رسیدن به کار های دیگه مثل لباس شستن و دوش گرفتن و تر و تمیز کردن و  این ها و خیلی های دیگه بماند. ولی راستش خیلی زیر فشار حال میده. آدم احساس میکنه که داره یه کاری انجام میده و وقتش خوب و بهینه داره صرف کار های حداقل خوب میشه.

بابا این بشر پول یه یس.پی.یو 70 میلیون تومنی میده این همه فکر می کنه که چطور ازش بهینه کار بکشه که واسش بصرفه که این همه خرج کرده ازش کار بکشه. اما این عمر که خدا هر میلینیوم ثانیش مسلیار تزار هزار میلیارد تومن بهشتی و آخرتی که تبدیلش کنی به دلار میشه مثل  رطوبت بال مگس به اقیانوس ... اونطور

این رو دیشب نوشتم. و تا 12 ساعت نشده خدا برام راه حل فرستاد. آیا امام زمان برای همه ما نمی خواد. اون ذات خدا وند برای همه ما از مهر و محبت اش دریغ کرده؟ نه همیشه توجهات خدا و امام مزان برای همه ماست.