همه ی این راز ها در این است که ما ممتحُن هستیم. توی دنیایی که فقط ظرف مکانی امتحانه و روز هایی که ظرف زمانی همین امتحانه. اما توی ذهنم این داستان اومد که پدری در حال الک کردن یه کوه سنگ باشه و سنگ ریز تر ارزش بیشتری داشته باشه. ما می دونیم که بالاخره تا یه روزی این عالم عمر داره. یا عمر خودمون رو کمتر می دونیم یا بیشتر. اگه کمتر بدونیم، حتی اگه به ظاهر خیلی آدم پر تلاشی باشیم چون توی قرعه کشی ثبت نام نکردیم هیچی نمی بریم. اما اگه بگی ثبت نام توی قرعه کشی چه ربطی به نیت اعمالمون داره این رو میگم خواستی قبول کن خواستی نکن.
خدا به کسی که به نیت بهشت منعم ( دار و درخت و راحتی و نعمت و ...) تلاش کنه حتی اگه پیامبر گونه زندگی کنه به بیشتر از اون مطعم اش نمی کنه. و کسی که همه کار های نیک و خیرش رو با بهترین و ارجح ترین فلاح ها به مفلح شدن برسه چیزی میده که در محدودیت لغت اسیر و محدود نمی شه و نمیشه بیانش کرد.
به ذهنم رسید که پدری که داره الک می کنه به پسرش داره میگه سوراخ های الک ها مثل عدالت خداست. ببین چقدر منتظم و دقیقه و اندازه ی هم!
فرقی نمی کنه که تو از توی کدوم این مجراها بری اگه اهلش باشی و انقدر دلسنگ نشده باشی که بشکنی و بخاطر رضای خدا اوامر الهی رو به جون بخری و پا روی نفس ات بذاری، می تونی امید وار باشی که تا وقتی الک داره تکون می خوره و از عمرت باقی مونده جزو همون هایی باشی که زود تر الک می شوند و میروند تا مراحل بعدی ترقی و اصلاح و تزکیه رو طی کنند.
برای همینه که امام توی نوشته هاشون جوان! پسرم! بعد از من فقط به فکر این باش که در جوانی کاری کنی. چون تا جوانی مستی. وقتی پیر شدی، سست می شوی. پس کی خدا پرستی؟
در جوانی بکوش تا راه را دریابی. گناهان کوچک هر چقدر نامحسوس اما تو را اگر هم اندکی از مسیر خارج کنند، تا ثریا می رود دیوار بجای مریخ تو خورشید و می سوزی.
امام ادامه میدهند که تا به سن من نرسیدی بکوش تا سستی بر تو مسلط نشود، زیرا مثل من از بامداد رحیل اگر عقب بمانی دیگر کاروان رفته و حسرت است که از دلت نخواهد رفت.